“Er was eens een prachtig woud, een paradijs, bijna een magische plek, zo mooi. Er stonden prachtige bomen en er leefden vele dieren op deze mooie plek. Op een dag brak er een brand uit. Enorme woudreuzen werden plotseling overspoeld door een zee van vuur.

Bang en rennend voor hun leven vluchtten alle dieren uit hun huizen het bos uit. Uitgeput van het rennen kwamen ze aan bij het meer. Daar stopten de dieren om naar het enorme vuur te kijken. Verdrietig en overspoeld door de grootsheid van de situatie keken alle dieren machteloos toe.

Maar er gebeurde iets raars. Een kleine kolibrie bleef driftig op en neer vliegen. Heen en weer van het water terug naar het bos wat in vuur en vlam stond. Niemand snapte het, tot op een gegeven moment één van de dieren zei: “Kleine kolibrie, wat ben je aan het doen?”.

De kolibrie bleef druk bezig met zijn taak en zonder ook maar enige tijd te verliezen zij hij: ”Ik breng een druppel water naar het vuur” en vloog weer door. Op en neer bleef de kleine kolibrie vliegen, opnieuw en opnieuw.

Vol ongeloof keken alle anderen dieren toe. Sommigen probeerde de kleine kolibrie zelfs te ontmoedigen. “Doe geen moeite, het vuur is te groot, je bent te klein, het is te weinig water, je vleugels zullen in de brand vliegen, het is maar één druppel, je kunt het vuur niet doven!?!”

Toen de kolibrie weer terugvloog vanuit het bos zag hij hoe hopeloos en verlaten zij er uitzagen. Toen riep een van de dieren met een spottende stem: “Wat denk je dat je aan het doen bent?”

De kleine kolibrie keek terug, en zonder ook maar een vleugelslag te missen zei hij: “Ik doe wat ik kan, en ik neem mijn verantwoordelijkheid.”